Als we naar de Katholieke Kerk van 15 jaar terug kijken , zien we dat het niet was in de staat die het nu is. Om eerlijk te zijn, vraag ik me af hoeveel mensen de kracht hebben om door te gaan met het onderzoek dat hen leidt om te geloven dat de Kerk, de ene is die Jezus 2000 jaar geleden opgericht heeft.
Dit is ook de vraag die onze vriend Brian Holdsworth zichzelf stelt. Toen de meesten van ons over ons geloof en de Katholieke Kerk leerden, bestonden sociale media, podcasts en YouTube-kanalen nog niet echt. Toen vertrouwden we op boeken en de catechese die we kregen. Tegenwoordig vertrouwen mensen tot op zekere hoogte op podcasts, YouTube en sociale media. Wat zouden ze vinden? Holdsworth vat het samen als een “kerk die wordt gekenmerkt door veel woede, vitriool en onderlinge strijd, in plaats van een kerk die de eenheid illustreerde waar Jezus in Johannes 17 om bad”.
De afgelopen weken bijvoorbeeld hebben we een trieste vertoning van verdeeldheid en minachting voor het gezag van het leergezag en de traditie van de Kerk. De Katholieke geestelijkheid in Duitsland was in strijd met de expliciete bevelen van de Kerk en de paus met betrekking tot zegeningen voor niet-gehuwde “minnaars”. Tot de dag van vandaag zijn er niet veel aanwijzingen dat er enige consequentie zal zijn voor degenen die het gezag van het leergezag en de traditie van de Kerk minachten. We bevinden ons in een situatie zoals in die van de 16e eeuw toen paus Leo X dacht dat de kwestie met Maarten Luther slechts een “geschil tussen broeders” was? We weten allemaal de consequenties van dien.
Maar wat is de oorzaak van al deze chaos? Holdsworth doet een paar redelijk en voor de hand liggende analogieën. De Kerk wordt vaak afgebeeld, vooral in de Schrift, in een taal die analoog is aan een gezin en een kudde schapen. Op basis van die vergelijking is er vandaag de dag in de Kerk een conflict gaande waarin de kinderen of de kudde op gespannen voet staan met elkaar zijn en met elkaar vechten, evenals met hun ouders of hun herders.
Als mijn kinderen vast zouden zitten in een wild conflictpatroon dat onbetwistbaar was uitgegroeid tot iets minachtend, zoals haat, dan zou de schuld rechtstreeks (en terecht) op mijn schouders moeten komen liggen. Want ik ben hun vader. Kinderen vechten en ze weten niet veel manieren om die gevechten op te lossen. Daarom leren we onze kinderen altijd vriendelijk tegen elkaar te praten en op een respectvolle manier met woorden te reageren, maar als een of beiden weigeren dat te doen, dan is er in het belang van zowel de strijdende partijen, als het hele gezin, behoefte aan om een mechanisme te hebben om de strijders te corrigeren.
Er moet een hoger gezag tussen beiden komen met de macht om discipline en terughoudendheid uit te oefenen tegen iedereen die zijn goede verstand heeft verloren. Met andere woorden, ze hebben een ouder nodig die tussenbeide komt en het probleem oplost door de juiste toepassing van hun gezag. Zonder de mogelijkheid om hun discussies en conflicten naar een hogere autoriteit te kunnen brengen, zal de aard van hun conflict alleen maar overgaan in iets veel erger. En dat is logisch, want ze hebben niets anders tot hun beschikking om het op een goede manier op te lossen.
Kinderen mogen niet verantwoordelijk zijn voor het zelfstandig oplossen van al hun conflicten. Ouders hebben de plicht om van tijd tot tijd in te grijpen om hen te helpen tot een rechtvaardige en liefdevolle oplossing te komen. Zonder die ingrijp wordt de gezinsdynamiek giftig. Het wordt zoiets als de ‘Heer der vliegen’ (boek geschreven door William Golding) waar kinderen een verwrongen ouderrol aannemen. En zoiets gebeurt vandaag in de Rooms-Katholieke Kerk.
We hebben individuen binnen de Kerk die zich op buitengewoon schadelijke manieren gedragen en onze vaders weigeren hen te disciplineren. En zonder dat die discipline plaatsvindt, moeten de kinderen het gewoon uitvechten met weinig hoop op een liefdevolle oplossing. Wanneer spraakmakende politici of leiders van de samenleving zichzelf katholiek noemen terwijl ze zich gedragen en overtuigingen aanhangen die gewelddadig tegen de goede leringen van de Kerk zijn, kan dat niet in standhouden. Dat moet worden aangepakt. Het is schandalig en het brengt zielen in gevaar. En het maakt de gemeenschap van de Kerk aanstootgevend wanneer geestelijken sacramenten of liturgie ontheiligen of dingen zeggen die in strijd zijn met het geloof, die niet kunnen in stand gehouden worden. Deze situaties vereisen dat een vader intervenieert in het belang van het kind dat tegen het gezin is ingegaan, en ook in het belang van de overgebleven kinderen die het verlies van hun broer of zus niet kunnen verdragen.
We praten over het niet meer gebruiken van excommunicatie omdat het niet pastoraal is. Mensen laten wegglijden van het geloof en hun ziel, en daarmee de ziel van veel anderen, verliezen terwijl ze denken dat ze een goede reputatie hebben bij God en de Kerk, is absoluut het minst pastorale wat de Kerk kan doen. Het zou net zijn als ik, als vader, kijk naar hoe mijn kinderen allerlei extreem giftige gedragingen en elementen in de samenleving omarmen zonder ooit tussenbeide te komen om hen te helpen zich terug te trekken in het belang van hun levensonderhoud en hun gezondheid.
Excommunicatie is een manier om iemand iets te vertellen al wat waar is – dat hij het gezelschap met de kudde heeft verlaten en dat hij het goed moet maken om terug te komen leven in de bescherming en liefde van de Kerk. Als een van mijn kinderen zich gedraagt op een manier die de liefde van onze gezinsgemeenschap verstoort, dan halen we ze een tijdje uit die context. We sturen ze naar hun kamer of geven ze een time-out totdat ze klaar zijn om verzoend te worden en geen seconde eerder voordat ze hun berouw aanbieden.
Het feit dat de Kerk volhardt in wat bisschop Baron (hulpbisschop van het aartsbisdom Los Angeles, stichter van het katholieke mediakanaal Word on Fire en een veel bekeken en gehoorde spreker op sociale media), had omschreven als een “cultuur van minachting” is niet omdat we conflicten niet goed oplossen, we hebben gewoon de autoriteit niet om ze op te lossen.
Bisschoppen, onze spirituele vaders, weigeren in te grijpen en die conflicten te helpen oplossen, dus we moeten het gewoon zelf doen en dat gaat niet zo goed als er wolven tussen de schapen zijn. Dat is niet de schuld van de kudde, het is de schuld van de herder.
Als er weer ziekte en kwelling in de kudde aanwezig zijn, is dat niet de schuld van de kudde, maar de schuld van de herder. Als kinderen manieren hebben gevonden om hun conflicten op ongezonde en immorele manieren op te lossen, is dat de schuld van hun ouders, niet van de kinderen. De kinderen doen dan alleen wat ze moeten doen om te overleven. We zijn het met Brian eens dat bisschoppen moeten begrijpen dat hun rol die van een vader is. Het zijn niet alleen leraren en beheerders van de sacramenten. Ze zijn er ook om te disciplineren en conflicten op te lossen zoals Mattheüs 18:17 ons eraan herinnert. En hoe langer ze weigeren om in die hoedanigheid te handelen, hoe schadelijker de conflicten zullen worden.
BRON: Brian Holdsworth
Door:
Juan Diego Escartín
Als je deze post leuk vond, kun je het delen, want delen is evangeliseren!
[Sassy_Social_Share]
Als het materiaal niet werkt of spelfouten heeft, meld dit dan graag!
Gerelateerde artikelen
