Toen koning Herodes dit hoorde, werd hij verontrust en heel Jeruzalem met hem. Hij riep alle hogepriesters en schriftgeleerden van het volk bijeen en legde hun de vraag voor, waar Christus moest geboren worden. (Matteüs 2, 3-4)

Ik schrijf je in een moment van reflectie en berouw, waarbij ik enkele duistere bladzijden uit mijn verleden met je wil delen.

“Toen koning Herodes dit hoorde, schrok hij, en heel Jeruzalem met hem.” Deze woorden weerklinken als een echo in mijn ziel. Ik was een heerser, bijgenaamd “de Grote”, maar het was de verdomde angst die me in zijn greep kreeg. Angst voor verlies, voor het onbekende, voor het afnemen van mijn koninkrijk en mijn veiligheid.

Ik beoordeel mezelf niet gunstig. Mijn angst dreef me tot wreedheid en haat. Ik liet Maria, Jozef en ontelbare onschuldigen lijden. Ik brak harten, nam levens en verspreidde verdriet. Mijn schat, mijn koninkrijk, was mijn alles, en ik was bereid alles te vernietigen om het te behouden.

Ik erken mijn schuld en de noodzaak van genade. Ik heb gevochten tegen degenen die geen vijand waren, en ik heb veel verloren in mijn obsessie om te behouden wat ik had. Ik ben bereid berouw te tonen, want ik weet dat God genade schenkt aan wie nederig zijn fouten erkent, zelfs aan een zondaar als ik.

Mijn verhaal kent een einde dat alleen God en ik kennen. Als ik mijn angst had overwonnen, hadden mijn talenten veel goeds kunnen brengen aan vele harten. Maar helaas heeft mijn vrees de koers van mijn leven bepaald. God heeft echter zelfs mijn wreedheid gebruikt om Zijn plan uit te voeren, om Jezus een vluchteling te maken en hoop te bieden aan degenen die vervolgd en vergeten zijn.

Spijt is alles wat ik nu draag, voor het lijden dat ik veroorzaakt heb en het leven dat ik niet volledig heb genoten uit angst het te verliezen.

Met berouw,

Herodes I de Grote

Deze (fictieve) brieven van de personages uit het Evangelie, geschreven aan jou, helpen je om te bidden en mediteren over het leven van onze Heer Jezus Christus.

Ook interessant