Zodra Herodes bemerkte, dat hij door de Wijzen om de tuin geleid was, ontstak hij in hevige toorn; hij zond zijn mannen uit en liet in Betlehem en heel het gebied daarvan al de jongens vermoorden van twee jaar en jonger, in overeenstemming met de tijd waarnaar hij de Wijzen nauwkeurig had gevraagd. (Matteüs 2, 16)

Het is met een gebroken hart, doordrenkt van verdriet en onbegrip, dat ik deze woorden met je deel. Ik ben de moeder van Bartolomé, een van de onschuldige kinderen wier leven bruut werd beëindigd op bevel van Herodes.

Hoe kan zoveel pijn zich in één nacht verzamelen? Mijn zoon was slechts zes maanden oud toen het lot toesloeg en onze levens verwoestte. De schaduwen van die vreselijke nacht doordringen nog steeds diep in mijn ziel, en ik vraag me af hoe ik ooit de kracht zal vinden om verder te gaan.

In ons kleine dorp ontsnapte niemand aan deze tragedie. Iedereen had wel een kind, een neefje of een bekende dat werd weggerukt. Het was verschrikkelijk, ondraaglijk. De wanhoop en het verdriet verstikten ons bijna. We verlangden zelfs naar de dood om aan dit onvoorstelbare drama te ontsnappen.

Er was geen troost te vinden, geen woorden die ons konden genezen. Maar als moeder moest ik mijn kracht vinden. God gaf me de moed om met de andere moeders te spreken, om hen aan te moedigen elkaar vast te houden in deze donkere tijd. Onze kinderen, kleinkinderen en broers hadden ons nu meer dan ooit nodig. We mochten ons niet laten overwinnen door haat en wanhoop.

Toen ik alleen was, barstte ik in tranen uit, mijn verdriet overweldigde me. Mijn Bartolomé, mijn kostbare zoon, was weggerukt voordat ik echt van het moederschap kon genieten.

Maar op een dag, te midden van mijn diepste verdriet, voelde ik een vreemd vredig lichtje in mijn hart. Het was alsof Barto zelf tot me sprak, me troost bood en me vertelde dat hij nu over ons waakte. Hij zei dat hij een belangrijke missie had volbracht en dat ik trots moest zijn op het goede dat we voor de mensheid hadden gedaan. Hoewel het bijna ongelooflijk klonk, greep ik dit lichtje van vrede vast als een kostbare schat.

Het dorp bood me steun, en ik ontdekte dat het delen van mijn verdriet met anderen ons verbond. Ondanks ons verdriet deelden we de vruchten van de oogst en zorgden we voor elkaar.

Er is geen vergelijkbare pijn, geen groter lijden. Maar met de tijd begon ik te begrijpen dat ons verdriet de wereld zou redden. Het was een zaadje van een nieuw tijdperk in de geschiedenis, een tijdperk waarin moeders die hun kinderen verliezen, de ware schat van de mensheid zijn. We zouden beter voor hen moeten zorgen, hen nooit alleen laten.

Enkele jaren later kwam Maria, een jonge vrouw, naar me toe. Ze deelde haar verdriet en schuldgevoelens, vertelde me de waarheid van die verschrikkelijke nacht. Het voegde een nieuwe laag van begrip toe aan mijn lijden, maar ook een diepere verbondenheid met andere moeders die hun kinderen hadden verloren.

Nu, als oude vrouw, heb ik Jezus ontmoet, en Hij herinnert me voortdurend aan mijn zoon. Ik ben trots op Barto, een uitverkorene, en ik voel me gezegend zijn moeder te zijn. In mijn ontmoeting met Jezus voel ik de behoefte om Maria bij te staan, om te proberen haar gebroken hart te strelen. Alleen degenen die dit verdriet hebben meegemaakt, kunnen begrijpen wat we hebben doorstaan.

Moge deze brief je bereiken te midden van de emoties die het oproept, en moge het een getuigenis zijn van de kracht die in de diepste duisternis kan worden gevonden.

Met vriendelijke groeten,

Een moeder van één van de onschuldige kinderen

Deze (fictieve) brieven van de personages uit het Evangelie, geschreven aan jou, helpen je om te bidden en mediteren over het leven van onze Heer Jezus Christus.

Ook interessant